Mercurieus

We Live Here kende in zijn bestaan verschillende locaties, te weten: aan de Lange Niezel, de Oudezijds Voorburgwal en sinds drie jaar aan het Oudekerksplein. Gedurende de jaren die ik er als vrijwilliger werkte, heb ik heel veel vreemde kostgangers meegemaakt.

Zo waren er die Amerikaanse man die met geen mogelijkheid zijn hotel terug kon vinden, de toerist die naarstig op zoek was naar de Smoke Boat, die douanebeambte uit Mumbai met zijn vrouw. En de moeder met dochter die zich een ongeluk zochten naar een kapsalon aan de Oudezijds Voorburgwal.

En dan ook nog een Duitse dame die wel trek had in een haring met uitjes en zuur. Ik liep met haar mee naar een bekende vishandel in de Zoutsteeg.

Een paar uur later stond diezelfde vrouw weer voor de deur op het Oudekerksplein. Ze wilde me uit pure dankbaarheid omhelzen. Nog nooit had ze zo’n heerlijke lunch genoten. Haar bezoek aan Amsterdam zou ze nooit meer vergeten, zo verzekerde ze mij.

Krachtcentrale
Ook was er ooit een jong stel uit Ierland met hun baby. Ze wierpen een geïnteresseerde blik op de Oude Kerk. Ik vertelde ze over het historische gebouw en over de concerten en de tentoonstellingen die er met enige regelmaat plaatsvinden.

Mijn verhaal kon hen niet echt boeien, want ze hadden zo hun eigen kijk op het iconische gebouw. ‘A power house’, sprak de man, ‘all churches are power houses.’ Nee niet de goddelijke kracht straalde op hem neer, maar kerkgebouwen dienden als generatoren van energie. Daarom waren alle oude kerken aan waterwegen gebouwd, verkondigde hij stellig. De ogen van zijn vrouw richtten zich naar de kerktoren, terwijl ze ‘Mercurius’ leek te mompelen.

Ik zat als gesprekspartner kennelijk niet op hun golflengte, want ze hervatten hun wandeling en duwden hun kinderwagentje het plein op. Misschien op zoek naar een ander power house.

Vanaf dat moment veranderde wel mijn blik op de Oude Kerk.

TEKST & FOTO: LENNARD ROUBOS